Stéphane Horta
Verhalenverteller & dwarse opiniemaker
Ik schrijf wat anderen denken maar niet durven te zeggen.
Cafépraat. Maar dan met ballen.
Wie is Stef
Ik ben Stef. Officieel Stéphane Horta. Ondernemer, schrijver, opiniemaker. Ik schrijf omdat zwijgen te gemakkelijk is. Omdat er te veel gezucht en geklaag is, en te weinig iemand die terugbrult. Mijn stukken gaan over ondernemen, maatschappij en het dagelijkse absurde. Soms zacht, vaak hard, altijd eerlijk.
Waarom deze blog?
Deze plek is mijn digitale praatcafé. Geen sjieke vergaderzaal, geen podium met spotlights. Gewoon een plek waar ik mijn woorden neergooi zoals ze komen. Hier schrijf ik wat ik denk, zonder filter. Soms zacht, meestal scherp.
Geen corporate jargon, geen wollige zinnen die mooi klinken maar niets zeggen. Geen politiek correcte omwegen om niemand te bruuskeren. Daar zijn er al genoeg anderen voor. Ik schrijf omdat ik geen zin heb om te zwijgen. Omdat er dingen zijn die gezegd moeten worden, ook al schuurt het.
Dit is geen blog vol trucjes of marketingtips. Het zijn verhalen, observaties, meningen en tirades. Dingen die raken, botsen of je even doen stilstaan. Je hoeft het niet met me eens te zijn. Sterker nog, misschien hoop ik soms dat je het niet eens bent. Want dan is er beweging. Dan wordt er nagedacht.
Of je nu knikt, vloekt of lacht — één ding is zeker.
I am not another brick in the wall, Bro.
Hoe ik schrijf en waarover
Ik schrijf zoals ik praat. Rechttoe rechtaan, zonder franjes, soms scherp, soms zacht, maar altijd echt. Geen jargon, geen wollige zinnen die niemand onthoudt. Ik gebruik straattaal als het moet, humor als het past en stilte als dat harder klinkt dan woorden.
Mijn onderwerpen? Alles wat schuurt. Ondernemen in België, de absurditeit van systemen, de macht van politiek en de kleine dingen van elke dag die tonen hoe groot het verschil kan zijn. Ik brul als het moet, vertel verhalen als dat beter landt en prik in de ballonnetjes die te groot zijn opgeblazen.
Mijn Laatste woorden, voorlopig toch
Mensen verlaten managers, niet bedrijven
Mensen vertrekken zelden zomaar. Het is bijna nooit plots, bijna nooit zonder waarschuwing. De echte reden? Niet de job, maar het gevoel dat eraan kleeft. En uiteindelijk verlaten ze gewoon[...]
Een muis die piept terwijl Gaza brandt
Ze hebben nachten zitten zweten in vergaderzalen. Urenlang gelul, lauwe koffie in kartonnen bekers, stoere tweets alsof ze de wereld aan het redden waren. En dan dit: een akkoord dat[...]
De Paraplu-managers generatie
Ergens in een vergaderzaal zit een clubje Paraplu-managers die net het boek 'Management voor Dummies' hebben gelezen, bureauke te spelen. Iedereen doet alsof er beslist wordt, maar het enige[...]
Abonneer op mijn Blog
Geen spam. Alleen mijn ongefilterde woorden.
Je krijgt enkel Stef.
Je kan je altijd uitschrijven,
maar dat zou dom zijn.
