Hier, op de Stéphane Horta blog, schrijf ik wat ik zie, voel en denk. Ongefilterd en zonder omwegen. Geen gladde slogans, geen LinkedIn-praatjes, geen opinies uit tweede hand. Alleen Stef. Rauw, eerlijk en soms oncomfortabel. Ik schrijf omdat zwijgen te gemakkelijk is. Omdat stilte vaak vol onzin zit. Hier krijgt dat lawaai woorden. Niet om te pleasen, wel om iets los te maken.
Ik kijk naar ondernemen in tijden van chaos. Naar onze maatschappij die tegelijk briljant en vermoeiend kan zijn. Naar systemen die kraken, regels die elkaar onderuit halen, en logica die soms gewoon ontbreekt. Ik hou van echte verhalen en concrete voorbeelden. Een zelfstandige die verdrinkt in administratie. Een student die leert voor een examen dat niet bij de realiteit past. Een bedrijf dat wel wil vernieuwen maar vastzit in oude reflexen. De kleine dingen die te groot zijn geworden. De grote dingen die niemand nog durft benoemen. Daar schrijf ik over. Met de pen in mijn hand en de ervaring die ik meedraag.
Ik draai niet rond de pot. Wat ik zeg, meen ik. Ik hou niet van jargon. Ik hou wel van klare taal, scherpe vragen en zinnen die blijven hangen. Soms is het hard, soms verrassend zacht. Soms een brul, soms een fluister. Altijd echt. Dit is geen veilige bubbel waar we elkaar in slaap wiegen. Dit is mijn plek aan de cafétafel. Je mag meepraten, tegenspreken, lachen of vloeken. Als je maar meedenkt.
Je hoeft het niet met me eens te zijn. Integendeel, botsing is vaak het begin van inzicht. Reageer gerust onder een post. Deel je eigen ervaring. Vertel mij waarom ik ernaast zit of waar ik juist raak. Hier gaat het niet om gelijk halen, wel om iets beter te begrijpen dan vijf minuten geleden. Dat is de lat die ik leg voor mezelf en voor deze plek.
Welkom op de Stéphane Horta blog. Neem een stoel. Lees mee. Zeg wat je denkt. Stil zal het hier niet zijn.
Volledig archief van Stef’s ongefilterde gedachtenspinsels.
Mensen verlaten managers, niet bedrijven
Mensen vertrekken zelden zomaar. Het is bijna nooit plots, bijna nooit zonder waarschuwing. De echte reden? Niet de job, maar het gevoel dat eraan kleeft. En uiteindelijk verlaten ze gewoon jou. Omdat ze het gevoel hebben dat ze klem zitten. Tegen een muur praten. Afgeknepen. Genegeerd. Alsof ze alleen nog[...]
Een muis die piept terwijl Gaza brandt
Ze hebben nachten zitten zweten in vergaderzalen. Urenlang gelul, lauwe koffie in kartonnen bekers, stoere tweets alsof ze de wereld aan het redden waren. En dan dit: een akkoord dat zichzelf verkleedt als doorbraak, maar in werkelijkheid gewoon een flets compromis is. Geen lef, geen verandering, gewoon wat ducttape om[...]
De Paraplu-managers generatie
Ergens in een vergaderzaal zit een clubje Paraplu-managers die net het boek 'Management voor Dummies' hebben gelezen, bureauke te spelen. Iedereen doet alsof er beslist wordt, maar het enige dat beweegt zijn de koffiekopjes en de muis van iemand die stiekem z’n mailbox zit te refreshen. De sterkste manager[...]
Niet gelijk. Wel goed
In elk sterk team doet iedereen vooral waar hij goed in is. Het begint bij verschil in talent erkennen en dat op de juiste manier inzetten. Dat geeft snelheid en kwaliteit. Niet omdat iedereen alles een beetje kan, maar omdat talent duidelijk wordt ingezet. Op school gebeurt vaak het[...]
“We kunnen het niet meer controleren.” Sorry, watte?
Fraude bij het toelatingsexamen Geneeskunde, en wat krijgen we te horen? "We kunnen het niet meer controleren." Komaan, zijn we hier nu serieus? De officiële reactie klinkt alsof er gewoon wat motregen viel tijdens een barbecue en iedereen keek gewoon weg, met een worst in de ene hand en[...]
Jong met ideeën, toch op mute
Hij zei het zacht, bijna verontschuldigend. Een Gen Z’er met vuur in de ogen: "Ik hou mijn digitale voetafdruk nog klein. Eerst diploma’s, een job, wat gewicht. Anders denken ze dat ChatGPT voor mij denkt." En dat bleef bij mij hangen. Alsof iemand het geluid dempte in een kamer[...]
